Dugo sam tumarao po Gradu. Vidjeh Malu braću, Divonu, gradski zvonik i česmu, Dvor, Svetoga Vlaha, Gospu i ostale znatnije zgrade i dvorove po unutrašnjim ulicama. Rekoh “vidjeh“, i to je tačno, jer nemadoh vremena nijednu pregledati. Najposlije, uputih se ka istočnim gradskim vratima, gdje se nalazi ogromni dominikanski manastir, koji Dubrovčani zovu Rozario i to izgleda kao da je sliven sa gradskim platnima, s te strane. Kad uđoh u veličanstvenu starinsku crkvu (zidana je godine 1306), koja onda još bješe popločana vlasteoskim grobovima, obuze me ponovo uzrujanost, jer mi uskrsnu u pameti moj bijeli fratar iz djetinjstva koji je bio iz istoga manastira; pa se sjetio da se tu čuva krst srpskoga kralja Stefana Uroša III, pa se opomenuh da ću tu, prvi put u svom vijeku, vidjeti sliku besmrtnoga Ticijana! Stupajući oprezno po grobnim pločama dubrovačke vlastele, na kojima bjehu ispupčeni grbovi, likovi, ukrasi, odjednom moradoh zastati, i jeza me prođe, jer naiđoše bijeli fratri da čate večernje molitve. Bilo ih je, valjda, preko dvadeset, starih i mladih. Pitah se da li je među njima i onaj što mi u Šibeniku učini otkrovenje o Dubrovniku?
Iz putopisa Bijeli fratar iz Dubrovnika
