Kada je Elejn de Kuning počela da slika sliku Žena I, apstrakcija je bila dominantna u američkoj umetnosti. Umetnici i likovni kritičari smatrali su da je ljudska figura zastarela tema, a sama Elejn je uživala u priznanju za apstraktne kompozicije koje je slikala prethodnih godina.
U središtu slike Žena I prikazana je figura koja se sastoji od amalgama pometenih poteza četkice u nijansama bele, sive, žute, narandžaste, zelene, plave i ružičaste boje. Čvrste crne linije nepotpuno razlikuju njenu formu od snažnih poteza četkice oko nje. Široka ramena i obilna grubost tela, široke otvorene oči koje zauzimaju gotovo trećinu lica i skoro bez prisutnih usta, sa dugim zubima ističu pojavu žene. Uprkos takvom neobičnom prikazu ona izgleda kao da je izravnana, pritisnuta na površinu slike.
Mnogi savremenici Elejn de Kuning videli su sliku Žena I kao izdaju, regresiju koja se vratila na staru tradiciju. Slika je takođe optuživana za mizoginiju, jer su posmatrači primetili da je njen prikaz ovog ženskog modela preteran i nasilan. Za Elejn, međutim to je bio nastavak njenih ranijih istraživanja ljudske figure i prilika za dalje eksperimentisanje sa širokim opsegom primene boje na platnu. Na površini žene, predstavljen je gotovo enciklopedijski prikaz fizičkih mogućnosti boje, u rasponu od debelih do tankih, grubih do glatkih i neprozirnih do prozirnih. Elejn koristi ogromne količine boje za ovu sliku, neprekidno menjajući boje i teksture tokom skoro dve godine provedenih na kompoziciji. Iako može izgledati brzo i intuitivno, slika je rezultat mnogih preliminarnih studija, brojnih slikarskih sesija, skraćivanja i ponovnog slikanja celih delova i proširenog razmatranja umetnice.
