Reč ličnost potiče od latinske reči persona, koja se koristila za pozorišnu masku u starom Rimu koju je nosio glumac u pozorištu da bi naglasio osobine ličnosti koju je prikazivao.
Verovatno odkada su ljudska bića prvi put razvila dovoljan stepen svesti, pitaju se zašto se ljudi ponašaju na određeni način. Tekstovi iz mnogih antičkih civilizacija bave se pitanjima ličnosti, ali verovatno su prvi put u antičkoj Grčkoj sistematski razvijena objašnjenja o razlikama među ličnostima. Ova prva nastojanja da se objasni ličnost uglavnom su se zasnivala na neformalnim posmatranjima, logici ili religijskoj doktrini. Poslednjih oko sto godina ličnost se proučava na naučni način. Psihologija ličnosti kao posebna grana psihologije pojavila se tridesetih godina XX veka, uglavnom kroz radove američkih psihologa Gordona Olporta i Henrija Mareja.
U psihologiji se ličnost često definiše kao dinamička struktura koju čini sastav međusobno povezanih crta (sposobnosti, temperamenta, karaktera), motiva, vrednosti, stavova i tako dalje. Ona označava organizaciju individualnih karakteristika čoveka na osnovu koje se svaki pojedinac razlikuje od drugih ljudi. Danas se razlikuje pet glavnih pristupa proučavanju ličnosti: psihodinamski, pristup učenja, humanistički, kognitivistički i biološki. Ovi pristupi se međusobno razlikuju po svojim bazičnim pretpostavkama o ljudskoj prirodi, pre svega u odnosu na primarne determinante ljudske ličnosti i ponašanja.
