Pri rođenju dete raspolaže samo fizičkom egzstencijom; ono još nije prihvaćeno od strane zajedice, niti priznato od strane porodice. Tek obredi koji se preduzimaju neposredno nakon porođaja podaruju novorođenčetu status "živog" u pravom smislu reči; zahvaljujući tim obredima ono biva uklopljeno u zajednicu živih.
Ženidba je takođe prilika za prelaz iz jedne društveno-religiozne grupe u drugu. Mladoženja napušta grupu neoženjenih i od sada se nalazi u grupi gospodara porodice. Svaka ženidba podrazumeva izvesnu zategnutost i opasnost, i otuda se izvodi uz pomoć obreda prelaska. Grci su ženidbu nazivali Telos, posvećenje, a svadbeni obred podsećao je na misterije.
Što se smrti tiče, obredi su utoliko složeniji što se radi ne samo o "prirodnoj pojavi" (napuštanju tela od strane života ili duše), već o promeni istovremeno ontološkog i društvenog režima: počivši treba da se suoči sa izvesim iskušenjima koja se tiču njegove sopstvene zagrobne sudbine, ali on takođe treba i mora da bude priznat od strane zajednice mrtvih i prihvaćen međ njih.
Iz dela Sveto i profano
