Artnit

Životinje, posebno one sa transformativnim moćima u mitovima, bile su izvor fascinacije rumunskog vajara Konstantina Brankušija. Napravio je brojne skulpture riba, ptica, foka i labudova. Međutim, napravio je relativno malo skulptura na osnovu vitke forme ribe. Skulptura Ribe sa ovim motivom iz 1926. godine danas se nalazi u galeriji Tejt u Londonu.

Rad engleske vajarke Barbare Hepvort je primer modernizma, a posebno moderne skulpture. U njenim delima elementi kao što su prostor i masa su tretirani kao više ili manje ravnopravni. Skulpturu u kamenu Majka i dete izvajala je u svom ateljeu u Londonu 1934. godine, u vreme kada je bila trudna. Nju karakteriše intiman način građenja kompozicije, ulaganjem manjih formi u veće. Danas se ova skulptura nalazi u galeriji Tejt u Londonu.

Najpoznatiji slikovni prikaz vaganja duše ili vaganje srca umrloga tokom velikog suđenja nalazi se u egipatskoj Knjizi mrtvog pisara Hunefera na Anijevom papirusu koji datira oko 1250. godine pre nove ere, a pronađen je u Tebi u grobnici Anija 1888. godine. Danas se ovaj papirus čuva u Britanskom muzeju u Londonu.

Albert Ajnštajn je 11. septembra 1933. godine stigao u Englesku kao izbeglica, izbegavajući progon nacista i smešten je u tajni izbeglički kamp u blizini Kromera na obali Norfolka. On je tokom ovog kratkog boravka pozirao za bistu britanskom vajaru Jakobu Epštajnu koji ju je modelovao za nedelju dana. Ova bista predstavlja izvanredan primer Epštajnove "portretizacije slavnih" i danas se nalazi u galeriji Tejt u Londonu.

Bronzana statua Petra Pana, "dečaka koji ne želi da odraste" nalazi se u Kensingtonskom parku, pored Hajd parka u Londonu. Tačnu lokaciju izabrao je autor Petra Pana, škotski pisac i dramaturg Džejms Metju Bari, koji je živeo blizu Kensingtonskog parka i objavio svoju prvu priču o Petru Panu 1902. godine, koristeći ovaj park kao inspiraciju za deo priče. Statuu je modelovao britanski vajar Džordž Džejms Frampton, a postavljena je 1912. godine.

Moderan veliki grad ima u progresu svom nešto od kamena koji se oteo iz praćke. Možda niko nije hteo ni zamišljao čudovišni grad od osam miliona stanovnika, od kojih najveći deo ne može svoj stan i svoju radionicu da veže i primakne ni logično ni čovečno. London je džungla, stanovnici njegovi su nomadi. Celog života, s malim koferčićima u ruci, tiskaju se i guraju po nekoliko sata dnevno u prljavim i tužnim prevoznim sredstvima, tamo-amo, amo-tamo. Vapaj njihov je: brzina! veća brzina!

Monumentalna bronzana statua Isaka Njutna, poznata i kao Njutn po Blejku, delo je jednog od najistaknutijih britanskih umetnika i osnivača pop-art pokreta u Velikoj Britaniji Eduarda Paolocija. Statua je postavljena 1995. godine ispred Britanske biblioteke u Londonu, a zasniva se na slici Njutna Vilijama Blejka iz 1795. godine, gde je predstavljen kao "božanski geometar".

Mala skulptura od terakote, visoka oko 14 santimetara koja je napravljena u grčkoj južnoj Italiji krajem IV veka pre nove ere predstavlja prikaz igre, ali i rodnih ideala u to doba. Danas se ova skulptura nalazi u Britanskom muzeju u Londonu.

Knjiga mrtvih poznata kao Knjiga izlaska duše na svetlo dana ili kao Knjiga izlaska duše na svetlost, predstavlja opis drevnog egipatskog koncepta zagrobnog života. Ova knjiga se pisala na svicima papirusa i smeštala u mrtvačke sanduke ili grobnice pokojnika, koji su bili dovoljno bogati da priušte sebi vodič kroz podzemni svet, koji bi im omogućio da izbegnu opasnosti i postignu blaženstvo u zagrobnom životu. Jedan od najočuvanijih, najbolje ilustrovanih i najdužih papirusa (23,77 m x 0,38 m) je Anijev papirus, za koji se smatra da je iz doba XIX dinastije, oko 1250. godine pre nove ere. Ovaj papirus je nađen u Tebi, a od 1888. godine se nalazi u Britanskom muzeju u Londonu.

Američki vajar, konceptualni umetnik i pisac Robert Moris je imao centralnu ulogu u minimalističkoj skulpturi. U Beleškama o skulpturi, objavljenim u magazinu Artforum 1966. godine on definiše skulpturu kao "skalu, proporciju, oblik i masu". Njegove minimalističke skulpture sredinom 1960-ih godina se sastoje od rigoroznih sečenja geometrijskih formi, koje je obično postavljao u položaje gde je jedna strana geometrijskog tela, u isto vreme jedna strana drugog. Na skulpturi koja je poznata pod imenom Staklene kocke, prikazan je ovaj princip. Kocke koje čine skulpturu su prvobitno bile postavljene u vrtu galerije Tejt u Londonu za vreme izložbe Roberta Morisa 1971. godine, ali su kasnije dobile svoje mesto u ovoj galeriji.