U pesmi Puzavica “najnežnija kći zelenog podzemnog sunca“ trpi teret postojanja svog neostvarenog i tragičnog života. Puzavica je primorana da čami u “beloj bradi zida“ i želi da pobegne iz svog sveta tamnice. Pošto ne može da ostvari bekstvo, da se uspravi nasred trga i pokaže svu svoju lepotu, ona mašta o zmijskoj igri i slavi. “Ali, joj plećati vazduh ruke ne pruža“ i ona ostaje zarobljena u svojoj tamnici, jer ne može preći onu granicu koja je odvaja od slobode.