Na portretu, dete se odvaja od porodice, kao što se, vek ranije, početkom XVI veka, porodica odvojila od religioznog sadržaja na slikama darodavaca. Dete se sada prikazuje kao takvo, i samo: to je velika novina sedamnaestog veka. Dete će postati jedan od najomiljenijih modela toga veka. Primera ima mnogo: od slavnih slikara dete su prikazivali Rubens, Van Dajk, Franc Hals, Le Nen, Filip de Šampenj. Jedni su prikazivali male prinčeve, kao Van Dajk decu Šarla I, ili Laržilijer decu Žaka II; drugi, decu velikih vlastelina, kao ono troje dece, delo Van Dajka, od kojih najstarije nosi mač; ili decu bogatih građana, kao Le Nen i Filip de Šampenj. Događa se da portret nosi oznaku imena i godina starosti, kao što su se nekada na portretima odraslih označavale godine starosti. Dete je čas samo (Grenobl, Filip de Šampenj), a čas slikar predstavlja više dece iz iste porodice. To je banalan stil portreta, koji su kopirali mnogi anonimni slikari, i na koji se često nailazi po provincijskim muzejima i antikvarijatima. Svaka porodica želi da ima portret svoje dece, dok su još mala. Ovaj je običaj nastao u XVII veku; otada se više neće gubiti, a fotografija je u XIX veku samo zamenila slikarsko platno: doživljaj se nije promenio.
Iz dela Vekovi detinjstva
