Smokva se prvi put pominje u priči o Romulu i Remu. Prema legendi pod krošnjom smokve su rođena braća blizanci Romul i Rem, sinovi boga rata Marsa i vestalinke Reje Silvije, osnivači Rima. Takođe, vučica je dečake dojila ispod drveta smokve.
Bog poljoprivrede, vina, plodnosti i ritualnog ludila Bahus, poznat i kao Dionis predstavio je smokvu čovečanstvu. On je često prikazivan na slikama krunisan listovima smokve, a na festivalima posvećenim njemu žene su nosile vence suvih smokvi. Za Novu godinu stari Rimljani su darovali jedni drugima sveže smokve, jer su smatrane svetim voćem.
Smokva je u starom Rimu bila poznata kao hranljivo i lekovito voće, koje je bilo osnova tradicionalne ishrane. Rimski pisac Plinije Stariji zapisao je: "Smokve obnavljaju, osnažuju mlade, a starijima održavaju zdravlje i brišu bore." Rimski car Avgust je jeo smokve sa sirom i ribom, a rimski filozof Seneka je smatrao smokve, kada su se jele sa hlebom potpunim obrokom. Sušene smokve se pominju u satirama rimskog pesnika Horacija, kao i u zapisima rimskog pisca Kolumela, koji je najpoznatiji po opisivanju agrikulture starog Rima.
