Drugim rečima, tu se susrećemo sa taoističkim jinom i jangom, drevnom kineskom predstavom o jedinom ispravnom putu kroz život, izloženom u Vilhelmovom prevodu Ji đinga iz koga je Jung crpio nadahnuće. Po meni je to bio napristupačniji, najiscrpniji i najmerodavniji prikaz žive simbolike i njene uloge u vremenu, prostoru i evoluciji stvaranja i evoluciji bića koja joj je cilj.
Ta Knjiga promena personifikuje jezero i pridaje mu ženska svojstva, proričući mu svetlu budućnost i velike mogućnosti za napredovanje, nazivajući ga najmlađom kćeri u kući sa mnogo odaja i opisujući ga kao izvor radosti - baš kao u citatu navedenom na početku ovog poglavlja. Ali, reka je nešto drugo. Ona je simbol vode u pokretu koja traži sebi put kroz duboke klisure, nastojeći da se sačuva i iskobelja iz slapova, brzaka i drugih opasnosti, da bi se netaknuta pobedonosno sjedinila sa morem iz kojeg se pri nastajanju uzdigla u vidu pare. Ona u tome uspeva samo zato što nalazi vlastiti put, ne pribegavajući prečicama i ne previđajući fizičke prepreke, već s punom svešću o stvarnosti koja je okružuje, znajući da je zaobilazni put ujedno najkraći i najsigurniji put koji vodi moru.
Stoga Ji đing ističe da voda predstavlja hranu koja sa neba stiže na zemlju, gde biva preobražena u tvar koja će ljudska srca voditi ka duši zatvorenoj unutar tela i tamo ostati da blista poput svetlosti u tmini. U ovoj drevnoj knjizi se naročito naglašava da voda, koju reka tako neumorno valja i usmerava ka moru, stoji kao simbol svega onoga što u životu ima svojstva ponora.
Iz dela Jung i priča o našem dobu
