Prvi zapisi o sijamskoj mački, potiču između 1350. i 1750. godine i nalaze se u Knjizi pesama o mačkama iz grada Ayudha, nekadašnje prestonice Sijama. U njoj se ukazuje na karakteristike i daje opis sijamske mačke. Tako je zapisano da je to mačka vitkog tela i nogu, svetlog krzna, sa tamnim ušima, repom i šapama, i sa karakterističnim crvenkastim sjajem plavih očiju noću. Drugi rukopisi ukazuju na još oko 17 vrsta sijamskih mačaka, koje je pravilnije smatrati varijantama (sortama) jedne vrste. One su se razlikovale uglavnom po boji, i bile su često bele, plave, riđe (boje meda) i drugih varijanti tipičnih boja.

Veruje se da su prvu sijamsku mačku čuvali budistički sveštenici da bi štitili riznice hramova. Prema legendi, mačke u svetom hramu su bile zadužene za noćno čuvanje Budine svete vaze. One su svojim repovima čvrsto obmotavale vazu i netremice zurile u nju, pa su tako njihovi repovi postali svijeni, a oči razroke.

Pripadnici kraljevske porodice su veoma poštovali sijamsku mačku i brižljivo je čuvali na dvoru. Prema legendi dame su svoje dragulje poveravale mačkama na čuvanje. Noću su im stavljale prstenje na repove, pa su postali svijeni da prstenje ne bi palo. Verovalo se i da se duša umrlog kralja nastanjuje u sijamskoj mački. Zato je sijamska mačka često prikazivana na slikama kako sedi u blizini kralja, pored prestola ili u njegovom naručju.

Na početku XIX veka nemački zoolog Palles je opisao belu mačku sa tamnim ekstremitetima iz srednje Azije. Ova mačka je bila namenjena samo kraljevskoj porodici i živela na dvoru gde je bila pažena.

Prema nekim podacima sijamska mačka je otkrivena krajem XIX veka na dvoru sijamskog kralja Parađadipoka, gde je ljubomorno čuvana. Odatle je tajno preneta u Evropu, tako što je Englez Oven Gould podmitio kraljevskog slugu koji je krišom izneo par sijamskih mačaka. Godinu dana kasnije, i Ogist Pavie, opunomoćeni predstavnik Francuske u Sijamu je takođe tajno preneo par ovih mačaka i poklonio ih pariskom botaničkom vrtu. Međutim, ove sijamske mačke se nisu aklimatizovale i navikle na novu sredinu. Pokušaj reprodukcije ova dva para nije uspeo. Zbog srodničkog parenja, mačići su bili slabog zdravlja, došlo je do promene na kostima, pojavio se strabizam. Po svojim karakteristikama to više nisu bile sijamske mačke. Međutim, 1932. godine postignut je uspeh zahvaljujući bolje podešenoj ishrani, ali i napretku veterine.

Kada su prve sijamske mačke stigle u Evropu pratile su ih egzotične i izmišljene priče, koje su objašnjavale njihove razroke oči i savijen rep. Postoje podaci da su se sijamske mačke pojavile u Velikoj Britaniji na prvoj izložbi mačaka održanoj 1871. godine u Kristalnoj palati. Sijamske mačke su tada opisavane kao "neprirodna noćna mora od mačke".

Usprkos prvim negativnim reakcijama na izgled sijamskih mačaka 1871. godine, one su veoma brzo postale popularna i poželjna rasa. Tako je kralj Sijama 1884. godine poklonio dve sijamske mačke, Piu i Miu glavnom britanskom konzulu u Bangkoku, a njegova sestra ih je odvela u Englesku i 1885. godine prikazala na izložbi u Kristalnoj palati. Iste godine francuski diplomata, takođe donosi dve mačke iz Bankoka koje su bile izložene u Parizu.

Od 1920. godine sijamske mačke uživaju veliku popularnost. Originalni tip sijamske mačke se potpuno razlikuje od današnjeg. Ona je bila masivnije građe, škiljastih očiju i sa kukicom na repu, a dozvoljena je bila i zelena boja očiju.