Drevne mitologije i legende pune su priča o ovci. Na primer, postoji poznata legenda o Zlatnom runu. Neki od najmoćnijih i najranijih egipatskih božanstava bili su povezani sa ovcama.
U antičkoj grčkoj i rimskoj kulturi ovca je bila žrtvena životinja. Njeno žrtvovanje bogovima predstavljalo je čin pokoravanja ili obožavanja, kao i način umirivanja bogova. Prema mitologiji, bogovi su se oduševljavali ljudskim žrtvama, ali naizgled su bili spremni da prihvate kao zamenu žrtvovanja životinja sa simboličkim dodavanjem nekoliko kapljica ljudske krvi. Žrtvovanje životinja suovetaurilia ili suovitaurilia u starom Rimu je bio obred u kome su se žrtvovale ovca, svinja i bik bogu Marsu u ritualnom pročišćenju - Lustraciji, posebno za petogodišnje ceremonije Lustrum.
U grčkoj mitologiji ovca je povezana sa polubogom Heraklom. U grčkoj koloniji Kirene u Libiji, bog Aristeus je bio poštovan kao bog stada, pastira i pčelara. Verovalo se da on nadgleda pastire i stada ovaca kako bi ih zaštitio od predatora poput vuka, vremenskih i zlonamernih sila.
Ovce se u Bibliji pominju više od 500 puta, više nego bilo koje druge životinje. Istaknutost ovce u Bibliji raste iz dve činjenice. Ovce su bile važne za nomade i poljoprivredni život Jevreja i sličnih naroda. Drugo, ovce se koriste u celoj Bibliji da simbolično izraze Božji narod, dok je Isus Hrist njihov pastir, onaj koji ih vodi i brine o njima. Hrišćanski verski tekstovi prikazuju ovce kao stvorenja čiste duše, nevine, netaknute zemaljskim grehom, skromne i poslušne.
