Za početak gradnje Hadrijanovog zida uzima se 122. godina, kada je rimski car Hadrijan došao u taj deo svoje carevine. Njegova odluka da, gde god može, postavi granicu sa prirodnim preprekama kako bi utvrdio odbranu carevine, dovela je do izgradnje zida, koja je trajala skoro deset godina. U radovima je učestvovalo stanovništvo iz svih delova Carstva. Predpostavlja se i da su ga gradile tri rimske legije. Tako je jedna legija gradila zid, druga kopala rovove, a treća je bila zadužena za kule i utvrđenja. Kanal koji je kopan uz zid trebalo je da ojača odbranu od napada varvara. Na svakih 1,5 km građene su kule, a na svakih 8 km zida utvrđenja u kojima je kasnije bila smeštena rimska vojska koja je čuvala granicu.
Dužina Hadrijanovog zida iznosila je 117 km, a visina 4,5 m. Graditelji su koristili prirodne odlike terena i zid nije svuda istih dimenzija, a negde je sužen na manje od 2 m. Za izgradnju zida su korišćeni gvožđe, drvo, pesak i kameni blokovi debljine 2,5 do 3 m, visine 3,5 do 5 m.
Za vreme vladavine cara Septimija Severa, od 193. do 211. godine Hadrijanov zid je bio obnovljen. Ali, sve češći napadi ostrvskog stanovništva, propadanje ekonomije i vojno slabljenje na svim granicama carstva s kraja IV veka doveli su do potpunog povlačenja Rimljana sa britanskog ostrva. Već u V veku neki delovi zida su potpali pod vlast varvara, a kamenje sa njega počelo je da koristi lokalno stanovništvo za druge građevine. Tokom istorije zid je postao granica između Engleske i Škotske.
Od 1987. godine Hadrijanov zid se nalazi na Uneskovoj listi svetske kulturne baštine.
