Tema pesme Pijani brod je, kako ističu brojni tumači njegove poezije, drevni pesnički topos: simbolično prikazivanje života kao putovanja brodom: navigatio vitae. Ova tema se dosta sreće u svetskoj književnosti, kod svih naroda koji su živeli na obalama mora ili okeana, počev od staroegipatske knjige o brodolomniku koji strada, preko Odiseje i Sindbada moreplovca, do, recimo, savremenog portugalskog pesnika Fernanda Pešue. Tema je prisutna naročito u romantizmu: Kolridžova Pesma o starom mornaru, Poove priče U dubinama Melstrema i Avanture Artura Gordona Pima, Bodlerove pesme.
Tema pesme može se shvatiti i kao eros putovanja. Pesnik se poistovećuje sa brodom, čiju posadu su pobili Indijanci. Putovanje počinje iz pobune, iz nemirenja sa svetom u kome su čoveku okviri jednom zauvek zadati, što simbolizuje red i poredak kopna i luke. Pobunjeni ljudski duh, zapućen u svet beskraja, ne može više da se pomiri sa trivijalnim ograničenjima i datostima na koje je bio osuđen. To je bekstvo u poigravanje na beskrajnoj morskoj pučini. O tom bekstvu, jedan od tumača ove pesme Jing Peter Riš, kaže: "To je odricanje od sveta organizacije, od račundžijske trgovine, od nacionalnog ponosa, od evropske civilizacije uopšte na izmaku XIX veka." Zatim brod plovi u slobodu prostora, gde su pomešani elementi unutrašnjeg, duhovnog sveta i spoljašnjeg, "realnog". Ovaj brod sasvim slobodno luta egzotičnim morima i zemljama. Ističe se da je egzotična priroda, koju Rembo u ovoj pesmi stavlja nasuprot evropskoj civilizaciji, predeo bez ljudi. "Egzotična morska vegetacija i prašuma - kaže Ernst Riš - to su ustaljeni simboli jedne sile koja preti da preplavi i uništi kulturu u raspadanju." Evropski, civilizovani kontinent, oličen je metaforično u usidrenim, starim brodovima. Putovanje se završava brodolomom i tonjenjem u ništavilo, jer je pesnik duboko preobražen onim što je video.
U pesmi Pijani brod se spajaju nespojivi entiteti, mešaju se stručni, nautički izrazi sa prizorima zemaljske, nedirnute lepote. Neobična je i upotreba boja - gorka riđost ljubavi, Sunce sa pegama strave, zelene noći, zvezdana ostrva.
Artur Rembo u pesmi Pijani brod ukida realni prostor u korist irealnih, izmaštanih prizora. On se služi, kako ističe Hugo Fridrih, "apsolutnom metaforom" koja će kasnije postati najvažnije stilsko sredstvo moderne lirike. Smenjuje se ushićenje sa prizorima ružnog i odvratnog. Slike koje se javljaju u pesmi ne slede nužno jedna iz druge. Poslednja slika je slika deteta bledog od tuge koje pušta krhke lađe kao majske leptirove na vodi. Ova slika predstavlja simbolični i ironični završetak pobune i avanture vunderkinda svetske moderne poezije, Artura Remboa. Artur Rembo zauvek napušta stvaralaštvo u svojoj dvadeset i prvoj godini, i nastavlja da živi kao putnik lutalica.
