Reč harizma potiče iz grčkog jezika, a znači dar ili od Boga datu milost. Stari grci su pripisivali harizmu ličnosti svojim bogovima.
U hrišćanstvu, harizma predstavlja dar Svetog Duha, odnosno blagodet. U Poslanici Korinćanima, jednoj od knjiga Novog zaveta harizma se pominje kao poseban duhovni dar za neko zvanje ili službu u hrišćanskoj opštini. Sveti apostol Pavle, autor ove Poslanice nije povezivao harizmu sa vođstvom ili liderom, već sa doprinosom narodu, zajednici. Kasnije, u IV veku crkva počinje da povezuje harizmu sa crkvenim rukovodstvom.
Pojam harizma uvodi u XX veku nemački sociolog Maks Veber u sociologiju da bi opisao sposobnost vođenja i nadahnuća snagom ličnosti i bez pomoći materijalnih podsticaja, prinude ili autoriteta položaja. On određuje harizmu kao "određeni kvalitet pojedinačne ličnosti na osnovu koje se on/a smatraju posebnima, izvanrednima, i tretiraju kao obdareni natprirodnim, supersposobnim ili izuzetno moćnim kvalitetima".
Britanski profesor psihologije Ričard Vajzman ističe da harizmatična ličnost ima tri osobine: oseća vrlo snažne emocije, uspeva da snažne emocije prouzrokuje i kod drugih i otporna je na uticaje drugih harizmatičnih ljudi.
U političkim naukama, sociologiji i psihologiji pojam harizme se često vezuje uz vrstu liderstva koja se smatra izuzetnom.
